Ilhabela.
Ilhabela és una illa que està urbanitzada en
la meitat que té cara al Brasil, la cara a l’atlàntic és de platges verges a
les que s’accedeix per una carretera amb horaris reduïts i control policial. Hi
ha molta publicitat de fer submarinisme perquè hi ha molts vaixells de la
colonització espanyola i portuguesa que van naufragar en aquella illa i encara
es preserven sota l’aigua (o això ens diuen). Donada la nostra condició d’estudiants
sense diners i que ens queden 78 dies de viatge que pagar-nos, decidim gaudir
de la natura i deixar els vaixells per altres moments.
La nostra idea és creuar a l’altra banda de l’illa
en bicicleta o caminant, però ens fan entendre que és una bogeria, així que desistim
i anem a veure una cascadeta que ens han recomanat:
Cachoeira da Toca.
Mentre caminàvem pels carrerons de sorra
seguint indicacions a ple sol i cremant-nos l’esquena com mai oblidarem, de
cop, les cames ens comencen a sagnar. Literalment. Puntets de sang a les cames.
Viva el mundo animal.
Jo, que estava preocupada pel Dengue i la meva
sang-atrau-mosquits vaig alegrar-me al veure la quantitat de repel·lent que
podia posar-me gratis allà. No. No hauria d’haver-me alegrat. Per molt repel·lent
que et posessis, per molta cura que tinguessis, sense adonar-te tenies 20
mosquits al voltant mossegant-te. No ho notava, no em picava, però de cop veia
punts de sang per tot el cos. L’experiència començava perfecta.
Si oblidem els mosquits, vam gaudir d’un dia
de cascades i de platja. Però clar, no es poden oblidar TANTS mosquits.
A la platja comencem el nostre vici del suc de
mango, tornem al hostel i apareixem en un concert de samba que inaugura el bar
(y nosotras con esas pintas!). A la
nit, concert de samba i a les 00, la cambrera em porta una crep amb una espelma.
Marxo a dormir sense mirar el mòbil, demà serà un dia inoblidable.MOSQUITOS
20 de Diciembre de 2013.
Ilhabela.
Ilhabela es una isla que está urbanizada en la mitad que da a Brasil, la cara atlántica es de playas vírgenes a las que se accede por una carretera con horarios reducidos y control policial. Hay mucha publicidad para hacer submarismo porque hay muchos barcos de la colonización española y portuguesa que naufragaron en aquella isla y aún se preservan bajo el agua (o eso dicen). Dada nuestra condición de estudiantes sin dinero y que nos quedan 78 días de viaje que pagarnos, decidimos disfrutar de la naturaleza y dejar los barcos para otro momento. Nuestra idea es cruzar a la otra parte de la isla en bicicleta o caminando, pero nos dicen que es una locura, así que desistimos y vamos a ver una cascadita que nos han recomendado: Cachoeira da Toca.
Mientras caminábamos por los caminos de tierra siguiendo indicaciones a pleno sol y quemándonos la espalda como nunca olvidaremos, de golpe, las piernas nos empiezan a sangrar. Literalmente. Puntitos de sangre en las piernas. Viva el mundo animal.
Yo, que estaba preocupada por el Dengue y mi sangre-atrae-mosquitos, me alegré al ver la cantidad de repelente que podía ponerme gratis allí. No. No debía de haberme alegrado. Por mucho repelente que te pusieras, por mucha cura que tuvieras, sin darte cuenta tenías 20 mosquitos alrededor mordiéndote. No lo notaba, no me picaba, pero de golpe veía puntos de sangre por todo el cuerpo. La experiencia empezaba genial.
Si nos olvidamos de los mosquitos, disfrutamos de un día de cascadas y de playa. Pero claro, no se pueden olvidar TANTOS mosquitos.
En la playa empieza nuestro vicio del zumo de mango, volvemos al hostal y aparecemos en un concierto de samba que inaugura el bar (¡y nosotras con esas pintas!). Por la noche, concierto de samba y a las 00, la camarera nos trae una creo con una vela. Me voy a dormir sin mirar el móvil, mañana será un día inolvidable.

Nenhum comentário:
Postar um comentário
I tu què? Llegeixes i no em dius res? ;)