Si has arribat aquí i no saps qui sóc, què passa, o no entens perquè dic que torno, m’emociono molt i després no hi ha cap escrit més, passa, que t’ho explico...
Ara t’escric des del sofà, fa fred, no
massa que és Barcelona, però ens agrada exagerar als de la capital. Som a
finals de febrer, ha passat el carnestoltes, gairebé fa un mes que ha començat
el quadrimestre universitari i jo ja em moro perquè vingui l’estiu. Que si, que
l’hivern m’agrada i posar-me les bufandes que em tapen mitja cara. Però ja me
n’he cansat.
Em pregunto què passarà amb el meu
futur, només em queda una assignatura de la carrera. Fa set anys que estudio el
mateix i si no fos pel meu any vivint a Brasil ara mateix crec que estaria
internada en un manicomi donant-me cops al cap per haver decidit estudiar arquitectura
i no saber compaginar-ho amb res més.
Per sort (o per la vostra desgràcia),
no ha sigut així! Vaig marxar, vaig viatjar, vaig canviar la manera de veure
les coses i ara sóc aquí. Explico la vida en aquest bloc, bé, no explico massa
la vida d’ara perquè m’he encallat explicant el viatge de 80 dies que vaig fer
l’any passat, allà on febrer vol dir estiu. Ara farà un any que estava a la
platja, allunyada de problemes i estrès, fent broma sobre que la preocupació
més gran del dia era si veure la posta de sol des d’una de sorra bevent  aigua de coco o menjant-me un gelat. No, en
serio, era molt difícil decidir-se.
Si vols saber si vaig triar coco o
gelat, has d’anar a buscar a l’arxiu del bloc l’any passat, per aquesta mania
meva que cada dia correspongui al seu dia original. Si busques bé, trobaràs què
feia al febrer del 2014.  I si vols saber
el que faig al del 2015, doncs mira, m’escrius i quedem per fer un cafè. Què et
sembla?
Si has llegado hasta aquí y no sabes quién soy, qué es lo que pasa, o no
entiendes porque digo que vuelvo, me emociono un montón y luego no escribo
nada, pasa, que te lo cuento...
Ahora te escribo des del sofá, hace frio, no mucho que esto es Barcelona, pero
nos gusta exagerar a los que somos de la capital. Estamos a finales de febrero,
ya pasó carnaval, casi hace un mes que empezó el cuatrimestre universitario y
yo ya me muero para que llegue el verano. Que si, que me gusta el invierno y
ponerme bufandas que me tapen media cara. Pero ya me he cansado.
Me pregunto qué pasará con mi futuro, sólo me queda una asignatura de la
carrera. Hace siete años que estudio lo mismo, y si no fuera por el año que
viví en Brasil ahora mismo creo que estaría internada en un manicomio dándome
golpes en la cabeza por haber decidido estudiar arquitectura y no saber compaginarlo
con nada más.
Por suerte (o por vuestra desgracia), ¡no ha sido así! Me fui, viajé,
cambió mi manera de ver las cosas y ahora estoy aquí. Cuento mi vida en este
blog, bien, no cuento mucho mi vida de ahora porque me he encallado contando el
viaje de 80 días que hice el año pasado, allí donde febrero quiere decir
verano. Hace un año que estaba en la playa, lejos de problemas y estrés,
bromeando sobre que la preocupación más grande del día era si ver la puesta de
sol desde una duna de arena bebiendo agua de coco o tomando un helado. No, en
serio, era muy difícil decidirse.
Si quieres saber si escogí coco o helado, tienes que buscar en el archivo
del blog del año pasado, por esta manía mía de que cada día corresponda con su
día original. Si buscas bien, encontrarás que estaba haciendo en el febrero de
2014. Y si quieres saber lo que hago en el del 2015, pues mira, me escribes y
quedamos para un café. ¿Qué te parece?
Se você chegou até aqui e não sabe quem eu sou, que acontece o não
entende porque eu falei que voltava, me emocionei um monte e depois não escrevi
mais, passa, eu te conto...
Agora escrevo do meu sofá, está frio, não muito que isto aqui é
Barcelona, mas os daqui gostamos de exagerar. Estamos no final de fevereiro, o
carnaval já passou, quase faz um mês que começou o semestre universitário e eu já
morro de vontade de verão. Eu gosto de inverno, sim, e usar manta que tape o
meu rosto. Mas já cansei.
Estou me perguntando que vai acontecer no meu futuro, só falta mais uma
cadeira do meu curso. Faz sete anos que estudo o mesmo, e se não fosse pelo ano
que eu morei no Brasil agora mesmo estaria num manicômio golpeando a minha
cabeça por ter escolhido estudar arquitetura e não saber fazer outra coisa além
disso.
Por sorte (o pela sua desgraça), não foi assim! Fui embora, viajei,
cambiei o meu jeito de ver as coisas e agora estou aqui. Conto a minha vida
neste blog, bem, não conto muito da minha vida de agora porque fiquei atrasada
contando sobre a viagem de 80 dias que fiz faz um ano, lá onde fevereiro quer
dizer verão. Faz um ano que estava na praia, longe de problemas e estres,
fazendo brincadeira sobre que a preocupação mais grande do dia era si ver o pôr
do sol na duna de areia tomando agua de coco ou sorvete. Não, sério, era muito difícil
se decidir.
Se você quer saber si escolhi coco o sorvete, tem que procurar no
arquivo do blog do ano passado, por essa mania minha de escrever as coisas do
dia, no seu dia original. Se você procura bem, vai achar o que eu estava
fazendo no fevereiro do 2014. E se você quer saber o que estou fazendo no do
2015, olha ai, me escreve e a gente combina um café (leia-se Skype pelos que
moram no Brasil). ¿O que você acha?

Nenhum comentário:
Postar um comentário
I tu què? Llegeixes i no em dius res? ;)