sexta-feira, 15 de novembro de 2013

Divendres



El meu company es nega a treballar divendres, diu que “és divendres” i “todo el mundo sabe que los viernes no se hace nada, los viernes son libres, así que no me lies con tus preocupaciones”. 
Jo, què voleu que us digui, no els hi trobo res als divendres. Els dilluns el cine costa un euro. Els dimarts hi ha mercat de fruita. Els divendres no passa res emocionant. Normalment.
 
Abast a l'altra banda del món.
Quan m’he assegut a esmorzar, he mirat el mail i aquí he trobat el que ha fet del meu divendres un dia molt especial.

No tenia cap carta d’amor, no. 
Tenia un email del senyor dropbox.

Dimecres passat va ser el primer concert d’Abast al Koitton Club. Dimecres passat vaig cagar-me en ser tant lluny de Barcelona. 

Mentre jo entregava una maqueta, algú estava assegut darrera un piano cantant cançons noves que fa anys que té escrites.
Ell faria una crítica original al seu blog de friki de concerts, jo només sé dir que m’ha fet molt feliç poder esmorzar veient aquest primer concert. Que en vull veure més.


Que em fa molt feliç tenir-lo i poder anar-lo escoltant. Que abans de donar-li al play ja sabia que n’era fan. Que he tancat els ulls i m’hi he sentit allà, asseguda al costat dels riures d’algú que estava massa a prop de la càmera que grabava. Que no sé com explicar que no són els tapers compartits amb el cantant, ni els riures i cerveses amb el saxofonista. Que no és perquè els conegui, que és que són bons i prou. Que fer una cançó inspirada en Eduard Punset és el que et faltava, Xab. Que fins i tot m’ha agradat la cançó lenta talla-venes. Que he d’agrair personalment al Miguel que salvés “Aquelles coses”. Que no sé si “Límits” era dolenta però “Els nostres herois” era necessària. Que hi ha alguna que sona a Estem al cas, però se’t perdona. Que m’he posat gelosa de certa persona quan he sentit “Dimarts”. Que Pessigolles ha sonat massa lenta i espero que torni al seu ritme habitual. Que vull que surti el cd. Que vull que feu més concerts. Que vull que n’hi hagi un quan jo torni. Que vull que tingueu sort, èxit, joquèséquè.

Que aquí teniu una fan.

Una fan a l'altra banda del món, que després d'una setmana de primavera a 30 graus i una calor brasilera a la que m'he d'anar acostumant, ha vist com començava una tempesta per la finestra mentre tu cantaves pels meus auriculars: "No t'envia molts records, però saps que no t'ha oblidat. No et truca molt sovint, però saps que no t'ha fallat mai."


Un divendres molt especial. Un bon dia de pluja.


VIERNES

Mi compañero se niega a trabajar el viernes, dice que "es viernes" y "todo el mundo sabe que los viernes no se hace nada, los viernes son libres, así que no me líes con tus preocupaciones". Yo, que queréis que os diga, no les encuentro nada de especial a los viernes. Los lunes el cine cuesta un euro. Los martes hay mercado de fruta. Los viernes no pasa nada emocionante. Normalmente.

Cuando me he sentado a desayunar, he mirado el mail y aquí he encontrado lo que ha hecho del viernes un día muy especial.

No tenía ninguna carta de amor, no. Tenía un email del señor dropbox.

El miércoles pasado tuvo lugar el primer concierto de Abast al Koitton Club. El miércoles pasado me cagué en estar tan lejos de Barcelona.

Mientras yo entregaba una maqueta, alguien estaba sentado detrás de un piano cantando canciones nuevas que hace años que tiene escritas. Él haría una crítica original en su blog de friki de conciertos, yo solo se decir que me ha hecho muy feliz poder desayunar viendo este primer concierto. Que quiero ver más.

Que me hace muy feliz tenerlo y poder ir escuchándolo. Que antes de darle al play ya sabía que era fan. Que he cerrado los ojos y me he sentido allí, sentada al lado de las risas de alguien que estaba demasiado cerca de la cámara que grababa. Que no sé como explicar que no son los tupers compartidos con el cantante, ni las risas y cervezas con el saxofonista. Que no es porque los conozca, que es que son buenos y punto. Que hacer una canción inspirada en Eduard Punset es lo que te faltaba, Xab. Que incluso me ha gustado la canción lenta corta-venas. Que tengo que agradecer personalmente a Miguel que salvara "Aquelles coses". Que no sé si "Límits" era mala pero "Els nostres herois" era necesaria. Que hay alguna que suena a "Estem al cas", pero se te perdona. Que me he puesto celosa de cierta persona cuando he oído "Dimarts". Que "Pessigolles" ha sonado demasiado lenta y espero que vuelva a su ritmo habitual. Que quiero que salga el cd. Que quiero que hagáis más conciertos. Que quiero que haya uno cuando vuelva. Que quiero que tengáis suerte, éxito, yoqueséqué.

Que aquí tenéis una fan.

Un fan en la otra punta del mundo, que después de una semana de primavera a 30 grados y un calor brasileño al que me tengo que ir acostumbrando, ha visto como comenzaba una tempestad por la ventana mientras tu cantabas por mis auriculares: "No t'envia molts records, però saps que no t'ha oblidat. No et truca molt sovint, però saps que no t'ha fallat mai."

("No te manda muchos recuerdos, pero sabes que no te ha olvidado. No te llama muy a menudo, pero sabes que no te ha fallado nunca.")
 
Un viernes muy especial. Un buen día de lluvia.




Um comentário:

  1. Si per tu Els nostres herois era necessària, per mi era necessari aparcar altres projectes i començar-ne un de nou amb aquestes cançons!

    Perquè ja era hora treure's de sobre turbines i homes bala, i cantar-li als dimarts i als dies que plouen. El que un no s'ha de treure de sobre són els fans més incondicionals com tu. Segur que quan tornis, estarem molt més rodats, sonarem molt millor, i et trobarem a primera fila cantant totes les cançons com ningú i protestant perquè tal cançó encara no l'hem gravat. Gràcies! :) :)

    ResponderExcluir

I tu què? Llegeixes i no em dius res? ;)