terça-feira, 19 de novembro de 2013

Aquelles coses que se’ns escapen



No havia pensat en això. 

Sóc organitzadora, sóc de fer plans, llistes, pros i contres. Sóc d’esperar molt i de decebre’m més. Sóc de les que prefereix saber quant mesura exactament el precipici abans de tirar-s’hi.

I és estrany que jo, els meus càlculs i la meva ment pel·liculera no haguéssim imaginat certes coses que passen.

No havíem imaginat la rapidesa del temps. Encara que estic cansada de sentir que va més ràpid en els millors moments. 
No havíem pensat, tampoc, en la rapidesa dels sentiments. Com si aquí tot es vivís a 100 per hora. Que les cerveses compartides apropen més que mai. Que les paraules i els moments valen per molt més.

No havíem tingut en compte que tantes vegades com ens presentem i coneixem a algú nou, tantes vegades ens acomiadem sense saber si ens tornarem a veure.

Avui m'acomiado d'algú més.

Algú a qui he ensenyat 5 paraules en català, amb qui he compartit més de vint cerveses i moltes estones de riure. Algú que camina al teu costat a passes més que llargues i et fa entrebancar-te en totes les voreres. Algú que dibuixa massa bé mentre tu llegeixes, amb qui he compartit més d’un diumenge sense res a fer. Algú a qui vaig deixar més de 200 reals sense gairebé conèixer. Algú que no sap servir cervesa. Algú que m’ha fet el sopar al seu microones i m’ha descobert que posar alvocat al pa és boníssim. Algú amb idees de projectes utòpics que no tothom entén. Algú a qui he posat tatuatges falsos. Algú que sempre porta barret.

No havia pensat que algú que conegués en tan poc temps pogués fer-se tant proper. De les primeres persones que em van presentar quan vaig arribar a Porto Alegre, el primer argentí que conec a la meva vida.

I ni amb una setmana de temps per pair-ho, amb un got de cervesa a la mà i amb la seva cara de "he fet una cosa dolenta" em diu que marxa. Que marxa però tornarà. O no. Ya se verá. 

A mi, això, se m’escapa. 

¿Cuando volverá a rolar una cerveza? ¿En Barcelona, en Poa o en Córdoba?


M’agrada.
Barret. 
Clau. 
Finestra.
Maduixa.



 
Te voy a extrañar, Fruti! ;)

 


AQUELLAS COSAS QUE SE NOS ESCAPAN


No había pensado en esto. 


Soy organizadora, soy de hacer planes, listas, pros y contras. Soy de esperar mucho y de decepcionarme más. Soy de las que prefiere saber cuánto mide exactamente el precipicio antes de tirarse.

Y es extraño que yo, mis cálculos y mi mente peliculera no hubiéramos imaginado ciertas cosas que pasan.

No habíamos imaginado la rapidez del tiempo. Aunque estoy cansada de escuchar que va mucho más rápido en los mejores momentos. 

No habíamos pensado, tampoco, en la rapidez de los sentimientos. Como si aquí todo se viviera a 100 por hora. Que las cervezas compartidas acercan más que nunca. Que las palabras y los momentos valen por mucho más.


No habíamos tenido en cuenta que tantas veces como nos presentamos y conocemos a alguien nuevo, tantas veces nos despedimos sin saber si nos volveremos a ver.

Hoy me despido de alguien más.

Alguien a quién he enseñado 5 palabras en catalán, con quien he compartido más de veinte cervezas y muchas risas. Alguien que camina a tu lado con pasos más que largos y hace que te tropieces en todas las aceras. Alguien que dibuja demasiado bien mientras tú lees, con quien he compartido más de un domingo sin nada que hacer. Alguien a quién dejé más de 200 reales casi sin conocer. Alguien que no sabe servir cerveza. Alguien que me ha hecho la cena en su microondas y me ha descubierto que poner aguacate en el pan está buenísimo. Alguien con ideas de proyectos utópicos que no todo el mundo entiende. Alguien a quien he puesto tatuajes falsos. Alguien que siempre lleva sombrero.

No había pensado que alguien que conociera en tan poco tiempo se pudiera sentir tan cercano. De las primeras personas que me presentaron cuando llegué a Porto Alegre, el primer argentino que conozco en mi vida.

Y ni con una semana de tiempo para digerirlo, con un vaso de cerveza en la mano y su cara de “he hecho algo malo” me dice que se va. Que se va pero que volverá. O no. Ya se verá.

A mí, esto, se me escapa.

¿Cuándo volverá a rolar una cerveza? ¿En Barcelona, en Poa o en Córdoba?

M’agrada. Barret. Clau. Finestra. Maduixa.

Nenhum comentário:

Postar um comentário

I tu què? Llegeixes i no em dius res? ;)