El meu company es nega a treballar divendres, diu que
“és divendres” i “todo el mundo sabe que los viernes no se
hace nada, los viernes son libres, así que no me lies con tus preocupaciones”. 
Jo, què voleu que us digui, no els hi trobo res als divendres. Els dilluns el cine costa un euro. Els dimarts hi ha mercat de fruita. Els divendres no passa res emocionant. Normalment.
Jo, què voleu que us digui, no els hi trobo res als divendres. Els dilluns el cine costa un euro. Els dimarts hi ha mercat de fruita. Els divendres no passa res emocionant. Normalment.
![]()  | 
| Abast a l'altra banda del món. | 
No tenia cap carta d’amor, no. 
Tenia un email del senyor dropbox.
Tenia un email del senyor dropbox.
Dimecres passat va ser el primer concert d’Abast
al Koitton Club. Dimecres passat vaig cagar-me en ser tant lluny de Barcelona. 
Mentre jo entregava una maqueta, algú estava
assegut darrera un piano cantant cançons noves que fa anys que té escrites.
Ell faria una crítica original al seu blog de friki de concerts, jo només sé dir que m’ha fet molt feliç poder esmorzar
veient aquest primer concert. Que en vull veure més.
Que em fa molt feliç tenir-lo i poder anar-lo
escoltant. Que abans de donar-li al play ja sabia que n’era fan. Que he tancat
els ulls i m’hi he sentit allà, asseguda al costat dels riures d’algú que
estava massa a prop de la càmera que grabava. Que no sé com explicar que no són
els tapers compartits amb el cantant, ni els riures i cerveses amb el
saxofonista. Que no és perquè els conegui, que és que són bons i prou. Que fer
una cançó inspirada en Eduard Punset és el que et faltava, Xab. Que fins i tot
m’ha agradat la cançó lenta talla-venes. Que he d’agrair personalment al Miguel
que salvés “Aquelles coses”. Que no sé si “Límits” era dolenta però “Els nostres
herois” era necessària. Que hi ha alguna que sona a Estem al cas, però se’t
perdona. Que m’he posat gelosa de certa persona quan he sentit “Dimarts”. Que
Pessigolles ha sonat massa lenta i espero que torni al seu ritme habitual. Que
vull que surti el cd. Que vull que feu més concerts. Que vull que n’hi hagi un
quan jo torni. Que vull que tingueu sort, èxit, joquèséquè.
Que aquí teniu una fan.
Un divendres molt especial. Un bon dia de pluja.
VIERNES
Mi compañero se 
niega a trabajar el viernes, dice que "es viernes" y "todo el mundo sabe
 que los viernes no se hace nada, los viernes son libres, así que no me 
líes con tus preocupaciones".
Yo, que queréis que os diga, no les encuentro nada de especial a los 
viernes. Los lunes el cine cuesta un euro. Los martes hay mercado de 
fruta. Los viernes no pasa nada emocionante. Normalmente.
Cuando me he sentado a desayunar, he mirado el mail y aquí he encontrado lo que ha hecho del viernes un día muy especial.
No tenía ninguna carta de amor, no. Tenía un email del señor dropbox.
El miércoles pasado tuvo lugar el primer concierto de Abast al Koitton Club. El miércoles pasado me cagué en estar tan lejos de Barcelona.
Mientras yo entregaba una maqueta, alguien estaba sentado detrás de un piano cantando canciones nuevas que hace años que tiene escritas. Él haría una crítica original en su blog de friki de conciertos, yo solo se decir que me ha hecho muy feliz poder desayunar viendo este primer concierto. Que quiero ver más.
Que me hace muy feliz tenerlo y poder ir escuchándolo. Que antes de darle al play ya sabía que era fan. Que he cerrado los ojos y me he sentido allí, sentada al lado de las risas de alguien que estaba demasiado cerca de la cámara que grababa. Que no sé como explicar que no son los tupers compartidos con el cantante, ni las risas y cervezas con el saxofonista. Que no es porque los conozca, que es que son buenos y punto. Que hacer una canción inspirada en Eduard Punset es lo que te faltaba, Xab. Que incluso me ha gustado la canción lenta corta-venas. Que tengo que agradecer personalmente a Miguel que salvara "Aquelles coses". Que no sé si "Límits" era mala pero "Els nostres herois" era necesaria. Que hay alguna que suena a "Estem al cas", pero se te perdona. Que me he puesto celosa de cierta persona cuando he oído "Dimarts". Que "Pessigolles" ha sonado demasiado lenta y espero que vuelva a su ritmo habitual. Que quiero que salga el cd. Que quiero que hagáis más conciertos. Que quiero que haya uno cuando vuelva. Que quiero que tengáis suerte, éxito, yoqueséqué.
Que aquí tenéis una fan.
Un fan en la otra punta del mundo, que después de una semana de primavera a 30 grados y un calor brasileño al que me tengo que ir acostumbrando, ha visto como comenzaba una tempestad por la ventana mientras tu cantabas por mis auriculares: "No t'envia molts records, però saps que no t'ha oblidat. No et truca molt sovint, però saps que no t'ha fallat mai."
("No te manda muchos recuerdos, pero sabes que no te ha olvidado. No te llama muy a menudo, pero sabes que no te ha fallado nunca.")
 
Un viernes muy especial. Un buen día de lluvia.
Cuando me he sentado a desayunar, he mirado el mail y aquí he encontrado lo que ha hecho del viernes un día muy especial.
No tenía ninguna carta de amor, no. Tenía un email del señor dropbox.
El miércoles pasado tuvo lugar el primer concierto de Abast al Koitton Club. El miércoles pasado me cagué en estar tan lejos de Barcelona.
Mientras yo entregaba una maqueta, alguien estaba sentado detrás de un piano cantando canciones nuevas que hace años que tiene escritas. Él haría una crítica original en su blog de friki de conciertos, yo solo se decir que me ha hecho muy feliz poder desayunar viendo este primer concierto. Que quiero ver más.
Que me hace muy feliz tenerlo y poder ir escuchándolo. Que antes de darle al play ya sabía que era fan. Que he cerrado los ojos y me he sentido allí, sentada al lado de las risas de alguien que estaba demasiado cerca de la cámara que grababa. Que no sé como explicar que no son los tupers compartidos con el cantante, ni las risas y cervezas con el saxofonista. Que no es porque los conozca, que es que son buenos y punto. Que hacer una canción inspirada en Eduard Punset es lo que te faltaba, Xab. Que incluso me ha gustado la canción lenta corta-venas. Que tengo que agradecer personalmente a Miguel que salvara "Aquelles coses". Que no sé si "Límits" era mala pero "Els nostres herois" era necesaria. Que hay alguna que suena a "Estem al cas", pero se te perdona. Que me he puesto celosa de cierta persona cuando he oído "Dimarts". Que "Pessigolles" ha sonado demasiado lenta y espero que vuelva a su ritmo habitual. Que quiero que salga el cd. Que quiero que hagáis más conciertos. Que quiero que haya uno cuando vuelva. Que quiero que tengáis suerte, éxito, yoqueséqué.
Que aquí tenéis una fan.
Un fan en la otra punta del mundo, que después de una semana de primavera a 30 grados y un calor brasileño al que me tengo que ir acostumbrando, ha visto como comenzaba una tempestad por la ventana mientras tu cantabas por mis auriculares: "No t'envia molts records, però saps que no t'ha oblidat. No et truca molt sovint, però saps que no t'ha fallat mai."
("No te manda muchos recuerdos, pero sabes que no te ha olvidado. No te llama muy a menudo, pero sabes que no te ha fallado nunca.")
Un viernes muy especial. Un buen día de lluvia.

Si per tu Els nostres herois era necessària, per mi era necessari aparcar altres projectes i començar-ne un de nou amb aquestes cançons!
ResponderExcluirPerquè ja era hora treure's de sobre turbines i homes bala, i cantar-li als dimarts i als dies que plouen. El que un no s'ha de treure de sobre són els fans més incondicionals com tu. Segur que quan tornis, estarem molt més rodats, sonarem molt millor, i et trobarem a primera fila cantant totes les cançons com ningú i protestant perquè tal cançó encara no l'hem gravat. Gràcies! :) :)