quarta-feira, 4 de fevereiro de 2015

No és fàcil

No, no és fàcil. No és fàcil tornar a casa després d’un any fora.

No és fàcil no pensar-hi, no passar-se la tarda mirant fotos, tornar a viure amb els pares, tornar a viure la rutina que tenies abans de marxar. O fins i tot, si et tornes molt boja i decideixes canviar la teva vida, que no s’assembli en res al que tenies abans de marxar, tampoc, tampoc ho tindràs fàcil.

Conèixer gent nova, no parar de re-visitar la teva ciutat, comprar-se una bicicleta, aprendre un nou idioma, planificar nous reptes i nous viatges, adonar-te de com has trobat a faltar certes persones i saber que no els vols perdre mai.

No és fàcil, i per fer-ho cal no pensar massa en l’any que acabes de viure, pensar que el que fas ara et fa tant o més feliç, que la vida segueix  i que aquell any que vaig viure a Brasil no va ser més que el principi d’una nova manera de viure, i no un capítol amb principi i final.
No, això no ha acabat.

He necessitat un temps de descans, moltes tardes disposada a escriure i passant 3 hores mirant vídeos i fotografies, moltes vegades explicant històries i pensant "això ho he d’escriure, no es pot quedar aquí al meu cap".

He tornat. Ara sí.

I si se m’acaben les aventures brasileres per explicar, no patiu, que aleshores n’hauré de viure de noves.



No, no es fácil. No es fácil volver a casa después de un año.
No es fácil dejar de pensar en ello, no pasar la tarde mirando fotos, volver a vivir con tus padres, volver a la rutina que tenías antes de irte. O incluso, si te conviertes en una loca y decides cambiar tu vida, que no se parezca para nada en como vivías antes de irte, tampoco lo tendrás fácil.
Conocer gente nueva, re- visitar tu ciudad, comprar una bicicleta, aprender un idioma nuevo, planificar nuevos retos y nuevos viajes, y darte cuenta de cómo echabas de menos ciertas personas que ahora sabes que no quieres a perder nunca.
No es fácil y para ello no debes pensar demasiado en el año en que viviste fuera, debes creer que lo que haces ahora te hace tanto o más feliz, que la vida continúa y ese año que viví en Brasil no era más que el comienzo de una nueva forma de vida y no un capítulo con su principio y su final.
No, esto no ha terminado.
He necesitado tiempo libre, muchas tardes dispuestas a escribir en las que he terminado mirando videos y fotografías, a menudo contando historias y pensando "esto tengo que escribir, no puede quedarse en mi cabeza".
He regresado. Sí.
Y cuando se terminen las aventuras  brasileñas,  no os preocupéis, tendré que buscarme nuevas.

Não, não é fácil. Não é fácil voltar pra casa depois de um ano fora.  
Não é fácil deixar de pensar nisso, não passar a tarde inteira olhando fotos, volta pra casa com os pais, voltar pra essa rotina que você tinha antes de ir embora. Ou, inclusive si você vira louca e decide mudar a sua vida para ser bem diferente de como você vivia antes, também não vai ser fácil.
Conhecer pessoas novas, re-visitar a sua cidade, comprar uma bicicleta, aprender uma nova língua, imaginar novos retos e novas viagens, e perceber quanto você tinha saudades de pessoas que agora você sabe que não quer perder nunca. 
Não é fácil e para isso você precisa não pensar muito no ano que você viveu fora, precisa acreditar que o que você está fazendo agora faz você tanto o mais feliz, que a vida continua e que esse ano que eu morei no Brasil era o começo de um novo jeito de viver e não um  capítulo que começou e acabou. 
Não, isto não terminou.
Precisei muito tempo livre, muitas tardes com vontades de escrever nas que fiquei só olhando fotos e assistindo vídeos das viagens, ou momentos nos que contava histórias pros amigos e pensava "isto eu preciso escrever, não pode ficar só na minha cabeça".
Voltei. Sim.
E agora vou tentar escrever em português, e até traduzir as antigas postagens. E quando as minhas aventuras no Brasil terminem, nem se preocupam, eu procuro mais pra viver e contar.

Um comentário:

I tu què? Llegeixes i no em dius res? ;)