La feina venia mig feta, però tot i així és
dur. Un guàrdia venia a reclamar-nos que la nostra abraçada estava creant cua i
que sen’s acabava el temps.
- UN MOMENT ÒSTIA. RECORDARÉ AQUEST MOMENT
TOTA LA MEVA VIDA I NO VULL RECORDAR-LO A VOSTÈ.
Baixo del cotxe, però m’espero. 
El cotxe fa la
volta i quan torna a passar puc veure llàgrimes darrera la finestra. 
- Até mais.
- Até.
Em giro i camino. No és fàcil. Ni sé caminar
amb tacons, ni sé caminar amb tantes emocions. Recordo el que la mare de la
Gabi m’havia dit el dia anterior: - Aixeca el cap, mira endavant i trepitja amb
tot el peu. – Ja, però és que jo només tinc ganes de desfer-me.
Quan pujo les escales la dona de la neteja em
deixa mirar-me al mirall. No hi ha llàgrimes. El maquillatge està al seu lloc.
Un organitzador em diu que m’assegui, que m’assegui ràpid que començarà ja.
Trobo cadira. I, gràcies atzar, trobo cadira al costat d’un conegut.
La música sona, tot és massa emotiu. Les
llàgrimes em comencen a caure per les galtes, estic nerviosa i crec que no és
el lloc ni el moment per desfer-me.
Busco un lloc millor. Mil records i la cara
d’emocionats dels meus companys quan desfilen em fan oblidar tot el que acaba
de passar. Ploro, si, però ploro somrient.
De cop diuen el nom de la Gabi, ella m’havia
advertit que la música seria per mi. Esperava una cançó de Jorge Drexler (la
banda sonora oficial de les tornades facultat-casa amb GabiTaxi), però no. Sona
Txarango. 
Feia uns minuts que sonava l’himne de Brasil,
tots de peu cantaven i jo mirava al meu voltant sense saber si fer playback o
deixar veure que estava perduda al sud de Brasil. Ara sonava en català, sonava
rumba, i ningú entenia res, i jo ballava. De peu, plorant, somrient, aplaudint
i ben emocionada. Està sonant Txarango en una graduació al cul de Brasil.
Gràcies món. Pels moments que no s’obliden.
Cada cop que deien un nom, la persona s’aixecava
i sonava la música que havia triat, la música que el representava. Va sonar de
tot, i cada una parlava d’aquella persona que recollia el diploma emocionada. I
jo, rodejada de pares i mares, aplaudia i somreia: amb aquesta m’he rigut molt,
aquesta s’ho mereix, m’agradaria haver parlat més amb aquesta, ...
Perquè si, tot, o gairebé tot, eren noies.
Brasileres. I no ballen samba pel carrer en bikini. No. Són brasileres de carn
i ossos. Brasileres que m’han acollit com si fos una més. Brasileres a qui
espero veure algun dia fent de turista per Barcelona. Brasileres que no
oblidaré. Brasileres que SIM, causam lágrimas.
El hombre nos deja pasar el coche
al aparcamiento con la condición de salir en 20 minutos. Veinte minutos son
muchos para dejar a alguien en una fiesta. Veinte minutos son muy pocos para
decir adiós a alguien que no volverás a ver nunca más en tu vida.
El trabajo estaba medio hecho,
pero aun así es duro. Un guardia vino a reclamar que nuestro abrazo estaba
creando cola y que se nos terminaba el tiempo.
-UN MOMENTO OSTIA. RECUERDARÉ
ESTE MOMENTO TODA MI VIDA Y NO QUIERO RECORDARLE A USTED.
Bajo del coche, pero me espero.
El coche da la vuelta y cuando
vuelve a pasar por mi frente puedo ver lágrimas detrás de la ventana. 
-Até mais.
-Até.
Me giro y camino. No es fácil. Ni
sé caminar con tacones, ni sé caminar con tantas emociones. Recuerdo lo que la
madre de Gabi me dijo el día anterior: - Levanta la cabeza, mira hacia adelante
y pisa con todo el pie. – Ya, pero es que yo sólo tengo ganas de deshacerme. 
Cuando subo las escaleras, la
mujer de la limpieza  me deja mirarme en
el espejo. No hay ninguna lágrima. El maquillaje es en su sitio. Un organizador
me dice que encuentre un lugar, que encuentre un lugar rápido que esto empieza
ya. Encuentro una silla libre. Gracias azar, mi silla está  al lado de un conocido.
La música suena, todo es
demasiado emotivo. Las lágrimas comienzan a caerme por las mejillas, estoy
nerviosa y este no es el lugar ni el momento de deshacerme.
Busco un lugar mejor. Mil
recuerdos y las caras de emocionados de mis compañeros cuando desfilan me hacen
olvidar todo lo que ha ocurrido. Lloro, si, pero lloro sonriendo.
De repente dicen  el nombre de Gabi, ella me advirtió que la
música sería para mí. Esperaba una canción de Jorge Drexler (la banda sonora
oficial de cuando volvíamos a casa en su GabiTaxi), pero no. Suena Txarango. 
Hacia unos minutos estaba sonando
el himno de Brasil, todo el mundo de pie cantaba y yo miraba a mi alrededor
dudando entre hacer playback o demostrar que estaba perdida en el sur de
Brasil. Pero ahora no, ahora sonaba música en catalán, sonaba rumba, y nadie
entendía nada, y yo bailaba. De pie, llorando, sonriendo, aplaudiendo y más que
emocionada. Txarango sonando en una graduación en el culo de Brasil. Gracias
mundo. Por esos momentos que no se olvidan nunca.
Cada vez que dicen un nombre, la
persona se levantan y suena la música que ha elegido, la música que le representa.
Sonó de todo, y cada canción hablaba de esa persona que recogia el diploma
emocionada. Y yo, rodeada de madres y padres, aplaudiendo y sonriendo: con ella
me he reído mucho, ella se lo merece, ojalá hubiera hablado más con ellas,
etc..
Porque si, todo o casi todo, era
chicas. Brasileñas. Y no, no bailan samba por las calles en bikini. No.
Brasileñas de carne y hueso. Brasileñas que me han recibido como si fuera una
más. Brasileñas que espero ver algún día haciendo de turista por Barcelona. Brasileñas
que no ovlidaré. Brasileñas que SIM, causam lágrimas. 
O homem
deixa a gente passar com o carro no estacionamento com a condição de sair antes
de 20 minutos. Vinte minutos são muitos para deixar alguém numa festa. Vinte
minutos são muito pocos para se despedir de alguém que você nunca vai ver mais
na vida.
O trabalho
estava meio feito, mas ainda assim foi duro. Um guarda veio pra dizer que o
nosso abraço estava causando fila e que o tempo estava acabando.
- UM
MOMENTO, PUTZ. VOU ME LEMBRAR DESTE MOMENTO A VIDA TODA E NÃO QUERO ME LEMBRAR
DE VOCÊ!
Desço do
carro, mas aguardo.
O carro da
a volta e quando volta passar na minha frente posso ver lágrimas atrás da
janela.
-Até mais.
-Até.
Caminho. Não é fácil. Nem sei caminhar de salto, nem sei caminhar com
tantas emoções. Lembro do que a mãe da Gabi falou o dia anterior: - Levanta a
cabeça, mira pra frente e pisa com todo o pé. – Tá, mas é que agora eu só quero
me desfazer.
Quando subo
as escadas, a mulher que limpa o banheiro deixa me olhar no espelho. Não tem
lágrimas. A maquiagem está no seu lugar. Um organizador me diz que preciso
achar meu lugar, que ache meu lugar rápido porque vamos começar já. Acho uma
cadeira livre. Obrigada azar, a minha cadeira está do lado de um conhecido.
A música
começa a tocar, todo é emotivo demais. As lágrimas começam a cair pelas
bochechas, fico nervosa e esse não é lugar nem momento para eu me desfazer.
Procuro um
lugar melhor. Mil lembranças e os rostos emocionados dos meus colegas enquanto
desfilam fazem que eu esqueça tudo o que tinha acontecido. Choro, sim, mas
choro sorrindo.
De repente,
ouço o nome da Gabi, ela me falou que a música era pra mim. Esperava uma canção
de Jorge Drexler (a banda sonora oficial de quando a gente voltava da faculdade
pra casa no seu GabiTaxi), mas não. Toca Txarango.
Fazia só
uns minutos que estava tocando o hino do Brasil, todo o mundo em pé cantava e
eu olhava ao meu redor pensando se eu tinha que fazer playback ou deixar ver
que eu estava perdida no sul do Brasil.
Mas agora
não, agora tocava música em catalão, tocava rumba e ninguém entendia nada, e eu
dançava. Em pé, chorando, sorrindo, aplaudindo e tri-emocionada. Txarango
tocava numa formatura no cu do Brasil. Obrigada mundo. Obrigada por esses
momento que não se olvidam jamais.
Cada vez
que ouvia um nome, a pessoa ficava em pé, tocava a música que tinha escolhido,
a música que representava ele. Tocou de tudo, e cada música falava dessa pessoa
que colava o grau emocionada. E eu, rodeada de mães e pães, aplaudindo e
sorrindo: com essa guria eu ri um monte, essa merece muito, teria que ter falado
mais com essa, etc...
Porque
sim,  todas ou quase todas, eram gurias.
E não, não dançavam samba nas ruas de biquíni. Não. Brasileiras de carne e
osso. Brasileiras que me receberam como se eu fosse uma mais. Brasileiras que
espero ver algum dia sendo turistas de Barcelona. Brasileiras que não vou
esquecer. Brasileiras que SIM, causa lágrimas.

Nenhum comentário:
Postar um comentário
I tu què? Llegeixes i no em dius res? ;)