6 de Febrer de 2014
Salvador de Bahia
La veritat, no tinc massa a dir.
Faltava un mes de viatge i de vacances.
Erem a Salvador de Bahía. Febrer. Estiu.
Un mes pel Carnestoltes. La vida es bonica. El pelourinho també.
Faltava un mes de viatge i de vacances.
Erem a Salvador de Bahía. Febrer. Estiu.
Un mes pel Carnestoltes. La vida es bonica. El pelourinho també.
Vam donar voltes pels carrers colorits
dels centre, perseguits per homes que venien flors, veient art, i pensant que
allò no tenia RES A VEURE amb Porto Alegre, i ambdues ciutats formaven part d’un
sol país. Quin país.
A la tarda vam anar a la platja, jo llegia "Capitans de la Sorra" i m’imaginava que els protagonistes eren els nens
que tenia just davant, surfejant amb un tros de porexpan les onades de l’Atlàntic.
La Caroline es torrava al sol mentre el
Paco i jo vam donar una volta al far fins que vam sentir:
-          - Espanyols? 
-         -  Si!
-          - Barcelona? Madrid? Zaragoza?
La medalla de
bronze de les ciutats va enamorar al Paco i va veure’s obligat a comprar un
collaret que ara ma mare porta ben contenta.
La verdad, no tengo mucho a decir. Faltaba un mes de viaje y de vacaciones. Estavamos en Salvador de Bahia. Febrero. Verano. Un mes para Carnaval. La vida es bonita. El Pelourinho también.
Dimos vueltas por las calles coloridas del centro, perseguidos por Hombres que vendian flores, viendo arte y pensando que eso no tenia NADA QUE VER con Porto Alegre, y que ambas ciudades formaban parte de un solo país. Vaya país.
Por la tarde fuimos a la playa, yo leía “Capitanes de la Arena” y me imaginava que los protagonistes eran los ninos que tenia justo en frente, surfeando con un trozo de porexpan las olas del Atlántico.
Caroline se tostava al sol mientras Paco y yo decidimos ir a dar una vuelta al faro hasta que oímos:
-          - Españoles?
-        - Si!
-         - Barcelona? Madrid? Zaragoza?
La medalla de bronze de las ciudades enamoró a Paco y se vió obligado a comprar un collar que ahora mi madre luce bien contenta.
La medalla de bronze de las ciudades enamoró a Paco y se vió obligado a comprar un collar que ahora mi madre luce bien contenta.
Na verdade, não tenho muito a dizer. Faltava um mês de viagem e de férias. Estávamos no Salvador da Bahia. Fevereiro. Verão. Um mês pro Carnaval. A vida é linda. O Pelourinho também.
Passeamos nas ruas de cores do centro, vendo arte e pensando que isso não tinha NADA A VER com Porto Alegre, mas que ambas cidades eram do mesmo país. Que país!
De tarde fomos pra praia, eu lia “Capitães da Areia” e imaginava que os protagonistas eram as crianças que eu tinha na frente, surfando com um pedaço de porexpan as olas do oceano.
Caroline se assava no sol enquanto o Paco e eu fomos passear no faro até que ouvimos:
- Espanhóis?
- Sim!
- Barcelona? Madrid? Saragoça?
A medalha de bronze das cidades fez o Paco se apaixonar e ele se sentiu obrigado à comprar um colar que agora a minha mãe leva bem contente.
Passeamos nas ruas de cores do centro, vendo arte e pensando que isso não tinha NADA A VER com Porto Alegre, mas que ambas cidades eram do mesmo país. Que país!
De tarde fomos pra praia, eu lia “Capitães da Areia” e imaginava que os protagonistas eram as crianças que eu tinha na frente, surfando com um pedaço de porexpan as olas do oceano.
Caroline se assava no sol enquanto o Paco e eu fomos passear no faro até que ouvimos:
- Espanhóis?
- Sim!
- Barcelona? Madrid? Saragoça?
A medalha de bronze das cidades fez o Paco se apaixonar e ele se sentiu obrigado à comprar um colar que agora a minha mãe leva bem contente.
.jpg)



