Els Amics de les Arts diuen que “Tornar sempre
és la millor part de l’aventura”, i jo no he entès mai si volen dir “tornar a
casa” o “tornar al lloc del que marxes”. El primer cas em fa dubtar, però el
segon és remotament impossible. Perquè si, tornar a Porto Alegre algun dia de
la meva vida podria ser graciós, curiós (i imagino que decepcionant alhora),
suposo que veure amb uns altres ulls l’escenari d’aquesta aventura pot tenir
quelcom de positiu, però definitivament no és la millor part.
Així doncs he de creure’m que tornar a casa
era el millor de passar un any fora? Si? Seguro?
Les aventures comencen i acaben, i per això són
aventures i no la vida misma. I tornar feia mandra, si. Però també hi havia
ganes. Així que ho puc deixar en una part “no-tant-negativa-com-podia-semblar”
de l’aventura. (Si, suposo que això no quadrava a l’estrofa de la cançó).
L’episodi final a Porto Alegre havia tingut
tela, el vol havia arribat tard i havia tingut alguns problemes (que
pròximament explicaré si la pluja segueix arruïnant-me els plans de platja).
El que havia de ser un moment èpic de sortida
de l’aeroport va acabar sent un moment cansat mirant a terra i imaginant que
els meus pares haurien decidit asseure en un bar després d’esperar-me dues
hores.
No, no havia sigut així, havien estat ocupant primera línia de barana
les dues hores. Alguns crits em van fer girar el cap i mig llegir una pancarta
on, expressament no deia “Benvinguda Anna”, sinó l'expressió que més mereixia la meva tornada: "I TU, QUÈ?".
Les abraçades, les notícies bomba i els plans
per quedar i veure a tothom es van fer ràpid. I després d’una dutxa i deixar les maletes per obrir un altre dia, vaig
començar a fer “coses que feia 13 mesos que no feia i que increïblement em fan
molt feliç per mínima tonteria que siguin”.
I així estem.
Fent tonteries que fan feliç. :) (I amb les maletes sense obrir, encara).
L’home del parking ens deixava passar el cotxe
amb la condició de tornar a sortir en 20 minuts. Vint minuts són molts per
deixar a algú en una festa. Vint minuts són poquíssims per despedir-se d’algú
que no veuràs mai més a la teva vida.
La feina venia mig feta, però tot i així és
dur. Un guàrdia venia a reclamar-nos que la nostra abraçada estava creant cua i
que sen’s acabava el temps.
- UN MOMENT ÒSTIA. RECORDARÉ AQUEST MOMENT
TOTA LA MEVA VIDA I NO VULL RECORDAR-LO A VOSTÈ.
Baixo del cotxe, però m’espero.
El cotxe fa la
volta i quan torna a passar puc veure llàgrimes darrera la finestra.
- Até mais.
- Até.
Em giro i camino. No és fàcil. Ni sé caminar
amb tacons, ni sé caminar amb tantes emocions. Recordo el que la mare de la
Gabi m’havia dit el dia anterior: - Aixeca el cap, mira endavant i trepitja amb
tot el peu. – Ja, però és que jo només tinc ganes de desfer-me.
Quan pujo les escales la dona de la neteja em
deixa mirar-me al mirall. No hi ha llàgrimes. El maquillatge està al seu lloc.
Un organitzador em diu que m’assegui, que m’assegui ràpid que començarà ja.
Trobo cadira. I, gràcies atzar, trobo cadira al costat d’un conegut.
La música sona, tot és massa emotiu. Les
llàgrimes em comencen a caure per les galtes, estic nerviosa i crec que no és
el lloc ni el moment per desfer-me.
Busco un lloc millor. Mil records i la cara
d’emocionats dels meus companys quan desfilen em fan oblidar tot el que acaba
de passar. Ploro, si, però ploro somrient.
De cop diuen el nom de la Gabi, ella m’havia
advertit que la música seria per mi. Esperava una cançó de Jorge Drexler (la
banda sonora oficial de les tornades facultat-casa amb GabiTaxi), però no. Sona
Txarango.
Feia uns minuts que sonava l’himne de Brasil,
tots de peu cantaven i jo mirava al meu voltant sense saber si fer playback o
deixar veure que estava perduda al sud de Brasil. Ara sonava en català, sonava
rumba, i ningú entenia res, i jo ballava. De peu, plorant, somrient, aplaudint
i ben emocionada. Està sonant Txarango en una graduació al cul de Brasil.
Gràcies món. Pels moments que no s’obliden.
Cada cop que deien un nom, la persona s’aixecava
i sonava la música que havia triat, la música que el representava. Va sonar de
tot, i cada una parlava d’aquella persona que recollia el diploma emocionada. I
jo, rodejada de pares i mares, aplaudia i somreia: amb aquesta m’he rigut molt,
aquesta s’ho mereix, m’agradaria haver parlat més amb aquesta, ...
Perquè si, tot, o gairebé tot, eren noies.
Brasileres. I no ballen samba pel carrer en bikini. No. Són brasileres de carn
i ossos. Brasileres que m’han acollit com si fos una més. Brasileres a qui
espero veure algun dia fent de turista per Barcelona. Brasileres que no
oblidaré. Brasileres que SIM, causam lágrimas.
El hombre nos deja pasar el coche
al aparcamiento con la condición de salir en 20 minutos. Veinte minutos son
muchos para dejar a alguien en una fiesta. Veinte minutos son muy pocos para
decir adiós a alguien que no volverás a ver nunca más en tu vida.
El trabajo estaba medio hecho,
pero aun así es duro. Un guardia vino a reclamar que nuestro abrazo estaba
creando cola y que se nos terminaba el tiempo.
-UN MOMENTO OSTIA. RECUERDARÉ
ESTE MOMENTO TODA MI VIDA Y NO QUIERO RECORDARLE A USTED.
Bajo del coche, pero me espero.
El coche da la vuelta y cuando
vuelve a pasar por mi frente puedo ver lágrimas detrás de la ventana.
-Até mais.
-Até.
Me giro y camino. No es fácil. Ni
sé caminar con tacones, ni sé caminar con tantas emociones. Recuerdo lo que la
madre de Gabi me dijo el día anterior: - Levanta la cabeza, mira hacia adelante
y pisa con todo el pie. – Ya, pero es que yo sólo tengo ganas de deshacerme.
Cuando subo las escaleras, la
mujer de la limpieza me deja mirarme en
el espejo. No hay ninguna lágrima. El maquillaje es en su sitio. Un organizador
me dice que encuentre un lugar, que encuentre un lugar rápido que esto empieza
ya. Encuentro una silla libre. Gracias azar, mi silla está al lado de un conocido.
La música suena, todo es
demasiado emotivo. Las lágrimas comienzan a caerme por las mejillas, estoy
nerviosa y este no es el lugar ni el momento de deshacerme.
Busco un lugar mejor. Mil
recuerdos y las caras de emocionados de mis compañeros cuando desfilan me hacen
olvidar todo lo que ha ocurrido. Lloro, si, pero lloro sonriendo.
De repente dicen el nombre de Gabi, ella me advirtió que la
música sería para mí. Esperaba una canción de Jorge Drexler (la banda sonora
oficial de cuando volvíamos a casa en su GabiTaxi), pero no. Suena Txarango.
Hacia unos minutos estaba sonando
el himno de Brasil, todo el mundo de pie cantaba y yo miraba a mi alrededor
dudando entre hacer playback o demostrar que estaba perdida en el sur de
Brasil. Pero ahora no, ahora sonaba música en catalán, sonaba rumba, y nadie
entendía nada, y yo bailaba. De pie, llorando, sonriendo, aplaudiendo y más que
emocionada. Txarango sonando en una graduación en el culo de Brasil. Gracias
mundo. Por esos momentos que no se olvidan nunca.
Cada vez que dicen un nombre, la
persona se levantan y suena la música que ha elegido, la música que le representa.
Sonó de todo, y cada canción hablaba de esa persona que recogia el diploma
emocionada. Y yo, rodeada de madres y padres, aplaudiendo y sonriendo: con ella
me he reído mucho, ella se lo merece, ojalá hubiera hablado más con ellas,
etc..
Porque si, todo o casi todo, era
chicas. Brasileñas. Y no, no bailan samba por las calles en bikini. No.
Brasileñas de carne y hueso. Brasileñas que me han recibido como si fuera una
más. Brasileñas que espero ver algún día haciendo de turista por Barcelona. Brasileñas
que no ovlidaré. Brasileñas que SIM, causam lágrimas.
O homem
deixa a gente passar com o carro no estacionamento com a condição de sair antes
de 20 minutos. Vinte minutos são muitos para deixar alguém numa festa. Vinte
minutos são muito pocos para se despedir de alguém que você nunca vai ver mais
na vida.
O trabalho
estava meio feito, mas ainda assim foi duro. Um guarda veio pra dizer que o
nosso abraço estava causando fila e que o tempo estava acabando.
- UM
MOMENTO, PUTZ. VOU ME LEMBRAR DESTE MOMENTO A VIDA TODA E NÃO QUERO ME LEMBRAR
DE VOCÊ!
Desço do
carro, mas aguardo.
O carro da
a volta e quando volta passar na minha frente posso ver lágrimas atrás da
janela.
-Até mais.
-Até.
Caminho. Não é fácil. Nem sei caminhar de salto, nem sei caminhar com
tantas emoções. Lembro do que a mãe da Gabi falou o dia anterior: - Levanta a
cabeça, mira pra frente e pisa com todo o pé. – Tá, mas é que agora eu só quero
me desfazer.
Quando subo
as escadas, a mulher que limpa o banheiro deixa me olhar no espelho. Não tem
lágrimas. A maquiagem está no seu lugar. Um organizador me diz que preciso
achar meu lugar, que ache meu lugar rápido porque vamos começar já. Acho uma
cadeira livre. Obrigada azar, a minha cadeira está do lado de um conhecido.
A música
começa a tocar, todo é emotivo demais. As lágrimas começam a cair pelas
bochechas, fico nervosa e esse não é lugar nem momento para eu me desfazer.
Procuro um
lugar melhor. Mil lembranças e os rostos emocionados dos meus colegas enquanto
desfilam fazem que eu esqueça tudo o que tinha acontecido. Choro, sim, mas
choro sorrindo.
De repente,
ouço o nome da Gabi, ela me falou que a música era pra mim. Esperava uma canção
de Jorge Drexler (a banda sonora oficial de quando a gente voltava da faculdade
pra casa no seu GabiTaxi), mas não. Toca Txarango.
Fazia só
uns minutos que estava tocando o hino do Brasil, todo o mundo em pé cantava e
eu olhava ao meu redor pensando se eu tinha que fazer playback ou deixar ver
que eu estava perdida no sul do Brasil.
Mas agora
não, agora tocava música em catalão, tocava rumba e ninguém entendia nada, e eu
dançava. Em pé, chorando, sorrindo, aplaudindo e tri-emocionada. Txarango
tocava numa formatura no cu do Brasil. Obrigada mundo. Obrigada por esses
momento que não se olvidam jamais.
Cada vez
que ouvia um nome, a pessoa ficava em pé, tocava a música que tinha escolhido,
a música que representava ele. Tocou de tudo, e cada música falava dessa pessoa
que colava o grau emocionada. E eu, rodeada de mães e pães, aplaudindo e
sorrindo: com essa guria eu ri um monte, essa merece muito, teria que ter falado
mais com essa, etc...
Porque
sim, todas ou quase todas, eram gurias.
E não, não dançavam samba nas ruas de biquíni. Não. Brasileiras de carne e
osso. Brasileiras que me receberam como se eu fosse uma mais. Brasileiras que
espero ver algum dia sendo turistas de Barcelona. Brasileiras que não vou
esquecer. Brasileiras que SIM, causa lágrimas.
Ojalá
no te hubiera conocido nunca. Porque si no te hubiera conocido nunca ahora no tendría
tantos pájaros en la cabeza.
Me podrías haber dejado vivir mi vida tranquila,
haciendo lo que se supone que tengo que hacer y no tener que pensar en lo que
realmente me apetece.
No
conocerte me habría hecho ahorrar mucho dinero, no querría gastármelo todo en viajes
ni tendría que ahorrar para ir a verte a China. Si no te hubiera conocido ahora
tendría mucho más dinero y podría gastarlo en açaí. O quizás no, porque si no
te hubiera conocido, quizás no tendría ninguna gracia hincharse a 500ml de pulpa de fruta amazónica congelada.
Si no
te hubiera conocido seguiría siendo una persona llena de prejuicios y miedos. Y
que feliz viviría, ¡Oye! Con lo fácil que me era pensar que todo aquél que sea
del Madrid y tenga una bandera de España en casa es un facha con el que no se
puede hablar. Ahora, por tu culpa, tengo que escuchar a la gente antes de
juzgarla, ahora voy pensando que todo el mundo puede sorprenderme. Que quizás
hay Pacos detrás de esos locos que lloran con la décima y gritan "Podemos" con La Roja.
Si no
hubieras aparecido aquí seguiría pensando que eres un chulito y no me habrías
contagiado ni tantas frases, ni tantos gestos, ni esas caras que mientras hago,
sé que no son mías. Y lo feliz que sería yo diciendo que estoy preocupada y que
tengo miedo cada 5 minutos. Ahora, por tu culpa, tengo que buscarle el lado
positivo a todo. Pensar en el karma, en que con esfuerzo todo puede hacerse, y
todas esas milongas que me llevas contando en el Orfanatrofio todo el año. Si no hubieras aparecido aquí, no me harian tanta gracia ciertas frases o preguntas que nos hace la gente aqui, y no tendria que vivir ese momento estúpido en que te miro y sé que estás pensando lo mismo que yo. Si no te hubiera conocido no tendria que haber respondido veinte mil veces que ni soy tu namorada, ni estamos casados, ni tu eres gay. Seria mucho mejor, porque ahora podria exagerar tanto como quisiera (aunque la verdad es que eso sigo haciéndolo junto con llegar tarde siempre). Si no te hubiera conocido este blog me daria mucho menos trabajo. No tendria nadie que lo traduciera, ni nadie que me provocara a escribir sobre lo que nos estaba pasando. Menos lectores, menos jaleos, y yo mucho más tranquila.
La
verdad, que Zaida Muxi podría haberse mirado mejor tu portfolio y decidir no
darte la plaza. Me habría hecho un favor, me habría colocado a alguien que no
me escuchara tanto, y que no me diese pie a hablar sin parar. Alguien que nunca
me habría dicho: - Es que me parece
interesante lo que dices. Oye, que yo callada estaría mucho mejor. Sin ti, yo mucho mejor.
Porque
eres un cabezón y un pesado con tus manías. Tus desayunos, tus dietas, tus ánimos para que cambie mi vida, tus "Tu puedes" y tus "Con esa mentalidad seguro que no". ¡Que ganas de que desaparezcas! Que no me digas más que si tengo verguenza ni como ni almuerzo, o que me compares tocino y velocidad mínimo una vez al día.
Que no me escribas más al whatsapp, oye, que estoy harta del tono que me suena cuando lo haces. Que por aquí no te
quiero ver más. ¡Vete ya de Porto Alegre!
Pero bueno, antes de irte...te apuntas mi teléfono de allí y me llamas. Que me has prometido muchas fiestas y hablar mucho catalán. Que el profesor de
Constru V se puede ir preparando porque si te tengo cerca un año más, voy a
aprovecharlo com certeza. Por aquello de no separarte de las personas interesantes, de las personas que siempre encuentran parking.
Yo no
sé si hemos exprimido el limón lo suficiente, si es legal disfrutar tanto en un
solo año, si voy a olvidarlo o si voy a contárselo a mis nietos.
Sólo sé
que, por el momento, ha sido el mejor año de mi vida. Y que tú tienes mucho que
ver en eso.
No ho facis a la meva manera. No, en serio.
Vull dir, si vols fer-ho bé, no ho facis com jo.
El primer semestre et trobaràs
una mica perdut, veuràs que la manera d’ensenyar aquí és diferent que a
Barcelona. No sabràs molt bé de què va la gent aquí, estaràs flipant tot el
dia: entre que et conviden aquí i allà, i que sembla que diguis el que diguis a
classe és brillant perquè ets de fora i tens un “olhar” diferent. No et fiïs, no
facis com jo, tu tancat a casa i treballa. No et relaxis. No vagis a sopar a casa de companys, no acceptis que et portin a casa en cotxe, no perdis el temps: tu a treballar! Que l’autocad tregui fum.
El quatri passarà, i et veuràs amb presses. Si
em fas cas, et matricularàs a projectes per necessitat i a urbanisme per amor a
l’art. Després t’acabarà passant que el professor d’urbanisme et sembla molt
interessant i l’exercici pròxim a una favela val molt més la pena que un projecte
utòpic en un barri industrial de Porto Alegre. Si fas com jo, oblidaràs un, aniràs a per l’altre,
arribaràs tard a la segona entrega i no dormiràs algunes nits només perquè és
costum i sembla que la feina no val tant si has dormit.
Quan sigui octubre: NI SE
T’ACUDEIXI COMPRAR VOLS. I molt menys a la ciutat més remota de Brasil per
entrar a Perú creuant la frontera i estalviant-te els diners d’un vol
internacional. Ni de conya. En serio. Un viatge de 80 dies per Sud-Amèrica?
Oblida-ho. Una bogeria. Et cansaràs, després les fotos només serveixen per
plorar. No, en serio, queda’t a Porto Alegre,
perquè després els professors et preguntaran: - I no has viscut l’estiu aquí? I
et sentiràs culpable de no haver pogut patir la calor humida infernal d’aquesta
ciutat. Queda’t. Queda’t i no pateixis que et deixo un ventilador en herència.
Si viatges. Que no sigui lluny. Pots anar a
casa a passar el Nadal fred amb la família. Ningú entendria que volguessis banyar-te
al mar la nit de Nadal o de cap d’any. Ningú et perdonarà quedar-te gaudint d’un
any únic a la teva vida i no poder obrir cap paquet cagat per un tronc.
Ni se’t passi pel cap passar el carnaval en
alguna de les ciutats amb més fama. Ni Rio, ni Salvador, ni Recife. Ni les tres en la mateixa setmana. Massa gent, massa samba, massa cervesa. No
cal. És que si ho fas, arribaràs a classe dues setmanes més tard d’haver
començat el curs. I no t’ho perdonaria mai, això. Haver de demanar perdó i bufff. No.
Quan arribis, i facis el treball final de graduació,
veuràs que els teus companys estan super emocionats amb el seu últim projecte:
i tu també ho has d’estar. Escull un tema com ells, alguna cosa construïble de
veritat. Ves cada setmana a orientar-te amb el professor i corregeix sempre. No pensis en que et queden pocs mesos en aquest país: tu treballa.
Per Setmana Santa, a
casa, que aquí no existeix, ni se t’acudeixi baixar per la costa uruguaia fins
a Buenos Aires. I viatjar en mig del quatrimestre a Brasília i Minas Gerais? Estàs
boig o què? Tu treballa. Concentra't. Dibuixa. Tots els dies
a casa. Ni sortir, ni cerveja gelada, ni conèixer gent, ni res.
No ho he mencionat, però la idea de fer un blog i
escriure el que penses de l’intercanvi pot esclatar-te a les mans. Et diran que
tens la ment tancada, i que no calia que donéssis la teva opinió. Però també et
diran que has dit el que tothom pensa i ningú diu. És una mica extrany tot plegat: per no liar-te amb mal de caps, millor no opinis. Calla i obre l'autocad.
Si vols parlar portuguès bé, que no és gens necessari pel que tu vens a fer aquí, pots practicar a classe. No cal que surtis, no cal que et possis a lligar només per practicar l'idioma. Els professors i alguns companys et voldran parlar espanyol per practicar. Si vols aprendre, ni de conya facis cas quan et diguin que la millor manera d'aprendre és un rollito brasileiro. Que no. Que no et liin. Deixa't estar de ties. Posa el facebook en portuguès i ja aprendràs.
Per l’entrega final ja ho tindràs tot
preparat. Espero. Potser ni cal que et quedis sense dormir, ni cal que el teu company
vingui a casa a viure una setmana, així els teus companys de pis no et voldran
fotre fora per ballar Sonia y Selena a les 4 del matí. Si, millor que ho
tinguis tot ja preparat i imprimeixis una setmana abans. És una entrega importantíssima a la teva vida.
El dia de la presentació, probablement ningú
vingui a ajudar-te a penjar els cartells i a donar-te sort. Una gran pena, perquè fa sentir que no estàs sola. Però els professors
estaran contents, et diran que has treballat molt i que el que has projectat fins
i tot es podria construir amb els teus plànols. Que tens un treball digne d'algú que s'hi ha dedicat cada dia i s'hi ha deixat la pell.